AÇELYA

Söze nereden ve nasıl başlarsam başlayayım, ne kadar yazarsam yazayım hep kısa, hep bir şeyler eksik hep bir şeyler yarım kalır açelya...
-Ama efendim bunca konuşanların arasında yazmakta büyük bir devrim değil midir?
Susturulduğum günden beridir kaç devrim yaşadım bilmiyorum açelya.
Dilime varan onca can kırıcı kelimeler var ki çoğunu susturulmadan önce sarf ettim. Can kırdım, hata ettim ve hatamı farkettiğim günden beridir bütün can kırıcı kelimeleri avuçlarıma serpiştirdim. Şimdiler de can kırıcı kelimelerden bir papatya taşıyorum avuçlarımda açelya. Sonra bu kırıklıkları bir bir canıma batırıyorum. Hissediyorum açelya canımı yakışlarımı, kan kaybedişlerimi, günahlarımı, yoldan çıkışlarımı.... Oysa ben öldüm sanıyordum, her şeyi hissediyorum açelya. Ölü biri hissedebilir mi?

-Hani bir gün ''ölmek için her gün yaşıyoruz diyen insanlar '' vardı. Siz bunlara üzülerek tebessüm ederdiniz.
Ve siz efendim'' bilakis, ebediyen yaşamak için bir gün öleceğiz.'' Çünkü ölüm tek nokta değil, üç noktadır demiştiniz.
Oysa ölüm sizin için ebediyen yaşamaktı. Ebediyen yaşan bir ölü bunları hissetmez mi efendim.?

-Şimdi sizi daha iyi anlıyorum efendim.. Daha iyi anımsıyorum...
-Neyi açelya?
-Bir kaç haftadır yüzündeki mahzunluğu, her geçen gün seni eriten,yemekten içmekten alıkoyanı,sararan benzinin neyin habercisi olduğunu, saçlarının dalından kopmuş yaprak misali sonbahar gibi tel tel toprağa neden düştüğünü şimdi daha iyi biliyorum efendim...
-Neden açelya?
-Şimdiler de küçük bir çocuğun annesini sokakta kaybetmesi gibi korkuyorsunuz efendim. Korkunuz annenizi kaybetmeniz değil. Korkunuz affedilmemek. Korkunuz arafta kalmak efendim.
Oysa insan oğlu beşerdi elbette şaşardı. Şaşmayan bir tane ademoğlu var mıydı efendim?
Elbette yoktu. o yüzden sizin bana öğrettiğiniz ayete sığınalım efendim.( Ve kânallâhu afuvven gafûran) Ki  O her şeye kâfidir! Vekildir!

-Şüphesiz açelya şüphesiz... Toprağına bakıp, dalına rengini veren Allah yüreğimize bakıp dengimizi de verir. Saberedelim ve tasalanmayalım.